Op 10 mei 1940 was mijn vader jarig en was ikzelf kort daarvoor jarig geweest. Allebei hebben we het begin van de Tweede Wereldoorlog dus meegemaakt. Ik onbewust, hij teleurgesteld en boos op de naar Engeland gevluchte koningin, thuisgekomen na mobilisatie in Breezand en capitulatie op Vlieland.

Vandaag is het ‘de dag van de stem’. Het is me opgevallen dat de laatste tijd er voor haast elke week wel een of ander ‘dagbewustzijn’ bedacht blijkt te zijn. Een dag waarop een goed doel volgens de bedenkers extra moet worden gediend door er liefst vierentwintig uur wakend en slapend aan te denken.

Ik ben gelukkig weer eens aan een paar boeken toegekomen: De onlangs uitgekomen Brieven uit de hongerwinter van Nescio en de vorig jaar verschenen biografie van Ruud Lubbers ‘Een slag anders’. Het eerste is maar een klein boekje -zoals te verwachten was van de schrijver van…

Het is zover: ons gedeelte van de Hoornse Joh. Poststraat en Loniusstraat -we wonen op een hoek- is eindelijk klaar: een keurige straatvernieuwing en een nieuwe riolering. Kennelijk zijn er vakmensen aan de gang geweest: elke dag heb ik er bewonderend naar gekeken.

Het vertrouwenwekkende doorbreken van de zon op deze eerste lentedagen bemoedigt me (en u?) om bijtijds op te staan als ik goed geslapen heb. De ellende die mensen elkaar aandoen, krijg ik meteen op me af als ik de kranten uit de brievenbus haall, maar nu de lente aan het doorbreken is met haar stralende zon, wint die het wat mijn stemming betreft toch van de toe komstdreigingen die ons zijn overvallen.

Door een grondige riool- en straatrenovatie is er rond ons huis op het ogenblik veel drukte, veel lawaai en veel tijdelijke aanpassing van de verkeersregeling. Vooral voor auto- en fietsenrijders en rolstoelgebruikers is het een hele opgave de gewenste bestemming te bereiken.

Van jongs af aan kregen mijn zussen en broers onder invloed van onze moeder veel genealogische belangstelling mee. Ze vond bijvoorbeeld dat we best de geboortejaren van onze opa’s en oma’s in ons geheugen konden zetten en natuurlijk ook die van onze ouders en broers…

Een van mijn broers heeft een filmhobby. Niet om van bioscoop- of tv-films te genieten, maar om zelf films te maken met beeld en geluid, bijvoorbeeld om onze familie te vereeuwigen. Wie weet is er in ons nageslacht later nog belangstelling voor wie wij waren, denkt hij.

Elk nieuwjaar word ik -ik hoop net als u- bestormd met beste wensen voor het op gang gekomen nieuwe deel van onze jaartelling en hopelijk voor mijn deelname daaraan. Soms vraag ik me wel eens af of die wensen wat uithalen en waar ze eigenlijk toe dienen. Gaat er enig effect uit van de -meestal oprechte- attentie die er mee wordt toebedeeld?

We leven hier in een van de rijkste en best georganiseerde landen van de wereld. En misschien nog wel in het mooiste gedeelte daarvan. In de hoop dat onze extra-parlementaire regering een beetje zal bijdragen aan de waarmaking en handhaving daarvan.

Advent is Wachttijd. Volgens ‘Mwah’, van wie of wat ik soms gebruik maak voor mijn ‘Hoevinudie’ (zie hieronder), kun je op deze stelling reageren met ‘Je wacht wat af in die afwachtende houding’. Toen ik die reactie nog eens tot mij door liet dringen…

Afgezien van het Twentse ‘uit de tijd gekomen’, betekent “uit de tijd” bijna hetzelfde als ‘uit de mode’. Toch maak ik zelf een groot verschil: ‘een andere tijd’ wekt mijn interesse, ‘een andere mode’ niet. Mode is tijdelijk en heeft de bijbetekenis van vluchtig, tijdelijk heeft soms iets van actueel…

Ik weet niet of het woord bestaat -volgens Van Dale wél- maar: onze straat is opgebroken. Niet op één plek maar op meerdere. Het verkeer wordt omgeleid naar Twee- en Drieboomlaan, die daardoor nog moeilijker door te komen zijn dan anders.

”Oude voeten – koude voeten’ hoorde ik iemand zeggen. En inderdaad, ik herkende dat. We hebben dan wel een mooie herfst, de kleuren van de natuur schitteren om ons heen in de bomen en de tuinen, maar lichamelijk hebben we bij het naar bed gaan graag een extra deken op grijpafstand…

De titel van dit item is misschien wat overdreven, maar mijn weergave ervan vast niet, al betreft het een misschien alledaagse gebeurtenis in de natuur. Van de week bleek een spin een venijnig web over het uitkijkraam van mijn woonkamer te hebben gesponnen om insecten te vangen ter verorbering.

Sommige mensen mopperen altijd over het weer. Dan weer te koud, te nat, te heet, te droog, of dan weer te veel en dan weer te weinig regen. De oppergod zal wel denken: het is ook nooit goed.

Met intense aandacht lees ik de onlangs uitgekomen biografie van Huub Oosterhuis. Er was al eerder, toen hij nog niet gestorven was, zoiets verschenen, genaamd ‘De paus van Amsterdam’, maar nu, tien jaar later, heeft de schrijver daarvan, Marc van Dijk…

Vooral via krant en televisie probeer ik iets te begrijpen van de ontwikkelingen in Oekraïne. Terwijl ik me afvroeg hoe ooit de machtsbeluste Russen uit dit op West-Europa gerichte land zouden kunnen worden verdreven, kwamen de berichten door dat het Oekraïnse leger zelf bezig was een stuk van het Russische gebied te veroveren. Hoe dit te verklaren en te beoordelen?

Gelukkig zijn de Olympische Spelen in Parijs nog niet afgelopen. Ik geniet elke middag van de beelden op de televisie en heb dan in deze warme dagen het prettige gevoel dat ik er wel bij ben, maar er niet aan hoef mee te doen. Vorige keer heb ik in deze rubriek doen weten dat ik het niet waardeer dat sommige wedstrijden nogal buiten de inner circle van de stad worden gehouden…

In een huis waar meerdere mensen wonen, zoals het onze, heb je zo nu en dan een feestje. Dat is zondag 21 juli bij ons het geval: mijn jongste broer en zijn vrouw vieren hun veertigjarig huwelijk met een tuinfeest. Hij is tevens de beheerder van ons Margriet-complex, maar de feestelijkheden zullen zich beperken tot een familiesamenkomst waarvoor ook de Amerikaanse familieleden van mijn schoonzus zullen overkomen.

Terwijl het deze maanden buiten ‘wisselend’ weer is -de ene dag zonnig en warm, de andere regenachtig en kil-, vermaak ik me de meeste uren binnenshuis met boeken, kranten en televisiekijken, met corresponderen (deze nieuwsrubriek bijvoorbeeld) en bijbelstudie.

Afgelopen maandag hebben we in grote droefheid met een grote kring van familie en vrienden afscheid genomen van mijn broer JAN in ’t Zand (N.H.). Hij was mijn drie jaar jongere oudste broer van wie ik heel mijn leven plezier heb gehad. En velen met mij.

De post bracht me gisterochtend -toch nog onverwachts- de overlijdensannonce van mijn echte jeugdvriend Gerard Gerelings. Ik wist dat hij medisch gezien was uitbehandeld. Hij had me op de hoogte gesteld van zijn hopeloze toestand en we hadden daarover een openhartig gesprek gehad.

Van huis uit hebben mijn broers en zussen en ik een empathische beleving van de natuur om ons heen meegekregen: zon-regen – water-grond – planten-dieren (respectievelijk gekweekt of beluisterd) – ijs-sneeuw – onweer-storm – enz.-enz. : vooral via onze vader werden we ingewijd in heel wat van het geheim ervan.

De Babylonische Ballingschap, heeft bij mij een positieve bijbetekenis. Niet alleen vanwege Boney M. die met haar ensemble psalm 137 vanuit de Jamaicaanse rasta-meezingcultuur in 1979 zo onvergetelijk op de plaat zette, maar ook omdat in die periode van de Joodse (Judese) geschiedenis (597-536 v. Chr.) …

Een sportman ben ik eigenlijk nooit geweest. Actief niet: mijn vader was in zijn tijd  wel een van de oprichters van Strandvogels, maar op het groene veld tussen zeedijk en Nes was ik wat dat betreft een mislukte zoon, die door zijn jongere broers moest worden goedgemaakt. En op het seminarie kwam ik nooit verder dan een beetje volleyen. Maar ook passief niet: toen we de Tour de France nog niet via de tv maar alleen per radio konden volgen -met Theo Koomen, dat wel- had ik de neiging uit te zoeken of er op Hilversum 4 niet iets ‘waardevollers’ te vinden was.

Als een soort paasgeschenk kreeg ik geheel onverwachts -tegelijk met goede paaswensen op soms prachtige ‘ansichtkaarten’- een mooi uitgegeven boekje met een fijnzinnige roman. Nu ben ik niet meer zo’n romanlezer en beperk ik me liever tot historische ‘romans’ en biografieën, maar ‘Wat de stenen ons vertellen’ van de Parijse Clara Dupont-Monod over het omgaan met een broertje ‘met beperkingen’ in een Frans gezin boeit me zeer.

Ik sprak mensen die bij de schaatswedstrijden in Thialf waren geweest. Het was hun opgevallen dat -anders dan in menig voetbalstadion- alles zo goed georganiseerd en toch zo gezellig en gemoedelijk was geweest. En dat er geen agressieve sfeer heerst bij dit soort sport waarin toch ook de nodige concurrentie meespeelt. Je weet nooit wat er zich soms op de achtergrond voordoet,

In het Amsterdamse Rembrandthuis wordt van 2 maart jongstleden tot 26 mei aanstaande een bijzondere tentoonstelling gehouden over hoe Rembrandt als schilder beïnvloed werd door de hem omringende toneelcultuur van zijn stad.
Dr. W. G. Hellinga in zijn boekje ‘Rembrandt fecit 1642’…

Van enkele vroegere parochianen kreeg ik de vraag of ik vanuit mijn achtergrond eens wilde reageren op de manier van afsterven van het echtpaar Van Agt. Na enig nadenken vond ik een korte samenvatting: het is de strijd tussen twee richtingen bij de vraag: Van wie is ons leven, wie gaat er over ons bestaan? De religieus-gevoelige mens zal geneigd zijn te denken: in heb mijn leven niet bedacht of veroorzaakt: het werd mij aangedaan en toevertrouwd vanuit de krachten van de natuur en de wil van God. De meer op onafhankelijkheid en zelfstandigheid ingestelde mens zal denken: mijn leven is van mij.