Van Agt
Van enkele vroegere parochianen kreeg ik de vraag of ik vanuit mijn achtergrond eens wilde reageren op de manier van afsterven van het echtpaar Van Agt. Na enig nadenken vond ik een korte samenvatting: het is de strijd tussen twee richtingen bij de vraag: Van wie is ons leven, wie gaat er over ons bestaan? De religieus-gevoelige mens zal geneigd zijn te denken: in heb mijn leven niet bedacht of veroorzaakt: het werd mij aangedaan en toevertrouwd vanuit de krachten van de natuur en de wil van God. De meer op onafhankelijkheid en zelfstandigheid ingestelde mens zal denken: mijn leven is van mij: ik maak zelf uit wat ik ermee doe: ik ben de verantwoordelijke, allereerst tegenover mezelf. Bij de beslissing over het eventueel (laten) beëindigen van het lichamelijke leven speelt de spanning tussen de twee overwegingen een grote rol. Wie is de betrokkene? Wie zijn de betrokkenen? Als je vanuit een persoonlijke liefde of verantwoordelijkheid betrokken bent, is dat van grote invloed. Zoals ook het medisch en psychologisch perspectief. Euthanasie (stervenszorg) in wederzijdse liefde zoals bij de Van Agts is een groot geschenk. Bijbels aanbevolen!
Compliment
Vorige dinsdag bij de familiekoffie kreeg ik warempel een compliment inzake wat ik op deze site in februari schreef over het afsterven van de Van Agts. Klopt het inderdaad dat wij in onze maatschappij levensbeschouwelijk intussen tegenwoordig in twee soorten tegenover elkaar staan als het gaat om religieus bewustzijn en secularisatie? Zou er in deze een soort maatschappelijke oecumene nodig zijn om het weer met elkaar te kunnen vinden als het gaat om theologisch besef? Nu zie je zelfs broers en zussen polariserend uiteengaan als de vraag naar de achtergrond van het leven aan de orde komt. De een houdt staande dat uiteindelijk alles van God afhangt, de ander gaat tot het uiterste vanuit de overtuiging: mijn leven is van mij. Ik ken trouwens ook mensen die denken dat het goddelijke en het menselijke in elkaar opgaan.
Hoevinudie?
Laatste woorden van Goethes Faust (vers 12104 -12111, vertaling Postuma):
Chorus Mysticus:
Al het verstrijkende
wijst naar een overzij;
het ontoereikende,
hier komt het naderbij;
het onaanschouwelijke
wordt hier een feit;
Maria’s vrouwelijke
is wat ons leidt.
2024 – 02 – 16
