Ziekenhuis
Gisteren was ik -niet als patiënt gelukkig maar als bezoeker- in ons Dijkzichtziekenhuis waar mijn zwager wordt verpleegd. Hij was niet op zijn kamer maar in de gemeenschapsruimte waar een vrolijke stemming heerste omdat een van zijn kleindochters daar haar negende verjaardag mocht vieren met instemming van de dienstdoende verpleegkundigen. Ik viel dus met mijn mond in de kwarktaart. Haar opa en het hele gezelschap knapte ervan op. Wat goed dat er in zo’n ‘ernstig’ gebouw zo nu en dan ook wat feestelijkheid wordt beleefd! Zowel door de het personeel, de bezoekenden en… de zieken. Deze week wordt er een broer van mij geopereerd, ik wens hem goed herstel en ook wat vrolijkheid.
Oogst
Het is zover: oktober: wijnmaand. Ik dacht: oogstmaand, maar Van Dale zegt dat dat augustus is. Bij ons in de tuin is het nu echt oogsttijd: de overvloedige (buiten)druiven zijn al geplukt, de appels net nog niet. En de peren zijn er aan toe maar nog niet echt rijp. De oudste en grootste perenboom heb ik gisteren al onder handen genomen: negentien grote peren, twintig kleinere en zeven beschadigde door val of vogels. Totaal zes-en-veertig. Gelukkig heb ik sinds kort een grotere koelkast. Die stond vol verwachting klaar en wacht nu op de appels.
Boeken
Ik lees op het ogenblijk twee boeken. Alkibiades van Pfeijffer en De geuren van de kathedraal van ene Wendy Wauters. Wat een verschil! Het eerste is een meesterwerk, geschreven in een gevarieerde en taalvaardige stijl en onvoorstelbaar deskundig en toch creatief van inhoud. En het bijzondere is dat je het boek ook kunt lezen als weergave van en kritisch commentaar op wat er zich in onze eigen democratie en politiek afspeelt. Ik ben er intussen zeer geboeid door geraakt en blij dat ik nog maar een eerste honderd van de duizend bladzijden heb verwerkt. Het tweede boek heeft 17 hoofdstukken waarvan ik er nu tien heb doorgewerkt. Het gaat over het dagelijkse leven in en om de kathedraal van Antwerpen in de late middeleeuwen. Veel weetjes, maar saai geschreven en inhoudelijk eenzijdig, oppervlakkig en vaak overdreven. De Vlaamse schrijfster weet veel -en herhaalt veel- maar kan niet goed schrijven. De illustraties vind ik wel origineel en leerzaam.
Van onschatbare waarde
Een van de sympathiekste televisieprogramma’s vind ik: Van onschatbare waarde. Dat komt waarschijnlijk omdat ik de spanning van het onderhandelen over de verkoopprijs van kunstzinnige voorwerpen kan meevoelen. Ik heb zelf in de loop van mijn intussen lange leven enkele -niet vele- spullen in mijn beheer of bezit gekregen die niet zozeer een artistieke maar wel een beetje een historische of nostalgische waarde hebben. Soms komt bij het zien van genoemd programma de gedachte bij me op: wat zou een gek mij daar nu voor geven of wie -van mijn familie of zo- zou zoiets nou graag willen hebben om te bewaren. Men zegt dat spullen uit erfenissen vaak niet veel opbrengen of in de recycling of vuilnisbak belanden. Jammer dat ik er geen getuige van zal kunnen zijn.
Hoevinudie?
Van het kalendertje eentje van Herman Finkers:
Niet te dicht op elkaar! Een huwelijk is als een houtvuur: als twee houtblokken te stijf op elkaar liggen, gaat het vuur uit, maar als ze losjes op elkaar liggen, branden ze als een tierelier. Omdat er zuurstof bij kan!
