Ik sprak mensen die bij de schaatswedstrijden in Thialf waren geweest. Het was hun opgevallen dat -anders dan in menig voetbalstadion- alles zo goed georganiseerd en toch zo gezellig en gemoedelijk was geweest. En dat er geen agressieve sfeer heerst bij dit soort sport waarin toch ook de nodige concurrentie meespeelt. Je weet nooit wat er zich soms op de achtergrond voordoet, maar je voelde dat de toeschouwers gezamenlijk plezier en spanning beleefden. Een soort oecumene in plaats van verzuiling? Je kunt niet achter de schermen kijken, maar zou er zich daar iets voorbeeldigs afspelen? Aanbevolen voor sporters, politici, kerkmensen, scholen, mediamensen, enz.
Compliment
Vorige dinsdag bij de familiekoffie kreeg ik warempel een compliment inzake wat ik op deze site in februari schreef over het afsterven van de Van Agts. Klopt het inderdaad dat wij in onze maatschappij levensbeschouwelijk intussen tegenwoordig in twee soorten tegenover elkaar staan als het gaat om religieus bewustzijn en secularisatie? Zou er in deze een soort maatschappelijke oecumene nodig zijn om het weer met elkaar te kunnen vinden als het gaat om theologisch besef? Nu zie je zelfs broers en zussen polariserend uiteengaan als de vraag naar de achtergrond van het leven aan de orde komt. De een houdt staande dat uiteindelijk alles van God afhangt, de ander gaat tot het uiterste vanuit de overtuiging: mijn leven is van mij. Ik ken trouwens ook mensen die denken dat het goddelijke en het menselijke in elkaar opgaan.
Holocaustmuseum
Vanwege mijn leeftijd en mijn toenemende gehoorbeperking ga ik niet meer overal naar toe. Vooral concerten kan ik intussen beter vermijden. Maar als het even kan, ga ik binnenkort wel naar het pas geopende Nationale Holocaustmuseum. Want het vervangt niet het Anne Frankhuis aan de Prinsengracht dat -terecht- heel ‘leeggehaald'(!) overkomt terwijl het nieuwe museum juist veel restanten toont uit het ‘leven’ en de ellende van de afschuwelijkste periode van de vorige eeuw. Daardoor komt het in zekere zin nog gedenkwaardiger over dan het Frank-huis en vullen ze elkaar aan: leegte en spullen kunnen je van binnen evenzeer raken om met overtuiging te kunnen zeggen: Dat nooit meer, dat nooit weer.
Besloten Kring
Het valt me bij het in de kranten lezen van de familieberichten op dat uitvaarten tegenwoordig steeds meer in besloten kring worden gehouden. Wat zit daar achter? ‘Geld’ hoorde ik iemand zeggen. Maar volgens mij speelt er vooral iets anders een rol: privacybehoefte. Vroeger leefde een hele buurt en de hele familie mee als er iemand de men kende, gestorven was. De bekendheid speelde een rol en ook de leeftijd. Vandaar dat BN’ers vaak veel volk trekken en ‘voltooid leven’-mensen niet. Ik vraag me af of deze ‘ontwikkeling naar de kleine kring’ een meerwaarde heeft: iemand de laatste eer brengen is al vanuit de oudste culturen een diepgaande plicht van medemenselijkheid en een mensenleven is niet alleen een familiekwestie.
Hoevinudie?
Komt een puber bij de dokter:
Dokter, u bent wel wat gewend: Zie ik er raar uit?
Dokter:
Zoals iedereen.
