Zeeland
Onze vakantie in Zeeland was heerlijk en passend bij het Zeeuwse landschap: ferme zon en levendige wolken wisselden zich af met storm en plensbuien. We hebben ondanks dit laatste heel wat ritjes gmaakt: Goes, Veere, Middelburg, Borsele (!), Neeltje Jans, Heinkenszand, Arnemuiden, Domburg enz. Wat staan er daar in (soms) kleine plaatsen grote kerken of kerktorens! In Goes bv. een middeleeuwse gothische en een negentiende eeuwse roomse (met pontificale pastorie) pal tegenover elkaar op het centrale plein van de stad! En in Goedereede de kerk van paus Adriaan met die onwijs brede onvoltooide toren! In Domburg vonden we de tentoonstelling over Toorop c.s. Vroeger hing er bij ons thuis een tekening -zeer religieus- van hem in de gang. Een reproductie natuurlijk, zoals bij veel roomsen van voor de oorlog. En in Middelburg bij de gravengraven van de dynastie van Floris de Vijfde kregen we van een (lachende) gids alsnog een flinke bestraffing toen we ons als Westfriezen bekendmaakten. Want wij hadden Floris’ vader, Willem II, Hollands graaf en rooms koning (=bijna door de paus gekroond tot keizer) vermoord door hem bij Hoogwoud in het ijs dood te hakken, terwijl hij in Middelburg de welvaart en de cultuur had bevorderd. Wij hoorden het beschaamd aan en zeiden maar dat we geen Hoogwouders waren. Maar een kaarsje bij zijn graf -zijn zoon bracht zijn resten over naar de plaats waar wij stonden- ging ons toch te ver.
Vissen
We hadden in Wolphaartsdijk een vakantiehuisje met een visvijver in de tuin. Tot mijn verbazing stond er in de keuken een flinke pot visvoer klaar met als opdracht: vissen twee keer per week één lepeltje hiervan geven. Ik was nog meer verbaasd toen ik vanuit mijn familie hoorde dat vissen niet gezond blijven van wat ze krijgen maar van wat ze vinden in en om het water. Nu snap ik pas dat ik als jongen soms uren moest wachten voor er aan het lekkere aas van mijn hengel werd geknabbeld. Vissen hebben ons niet nodig.
Plassen
Intussen schijnt het hier in Hoorn zo abnormaal veel en hard geregend te hebben dat heel Hoorn-Noord onder water leek te staan. Mijn huisgenoten overdrijven nogal eens, maar ze hadden filmpjes en foto’s als bewijsmateriaal. Ook onze tuin stond blank. Gelukkig is ons huis gespaard gebleven en zijn deze keer mijn boeken in de kelder niet verdronken zoals een aantal jaren geleden toen het water, n.b. door de voordeur, in de diepte mijn schatten wist te bereiken. Het was toen een hele onderneming om alles weer droog en schoon te krijgen. Nu zijn we er goed vanaf gekomen: met een paar dagen was ook buiten alles weer droog.
Wolphaartsdijk
Soms levert etymologie heel wat op! Wij vroegen ons af: Wat zit en achter de naam Wolphaartsdijk? Werd daar vroeger met paarden wol over de dijk (van het Veerse Meer) vervoerd? Nader onderzoek ontnuchterde: De naam Wolphaartsdijk komt -als een soort eerbetoon?- van een scheepskapitein van de VOC die zo heette en wiens schip aan het eine van de achttiende eeuw verging op weg naar het verre oosten. Wij zijn de dijk nog opgegaan maar er was niets meer te zien. Wel viel ons op dat het Veerse Meer er heel anders uitziet dan de meren in Friesland: die zijn rond of ovaal, maar dit is meer een kilometerslange inham die ver het land ingaat. En hoe denkt u dat het erbij gelegen natuurreservaat heet? Juist: WEEL !
Hoevinudie?
Toen ik vanwege mijn in Zeeland opgelopen verkoudheid grondig mijn stem kwijt was, zodat ik een uitje naar Castricum (Hilde) en een kerkdienst in Heerhugowaard ’t Kruis moest afzeggen, schreef ik aan degenen bij wie ik me moest excuseren: Mijn stem klinkt alsof ik al in mijn graf lig. Een van de benaderden mailde terug: Ik schrok en ben zeer verbaasd want ik heb nog nooit een stem uit een graf horen komen!
