Verdriet
Intussen is er in onze familie iets gebeurd wat diep verdriet geeft: onze oudste zus is na een uitzichtloze ziekte gestorven op 8 juli jl. Ze heeft een prachtig leven gehad, een benijdenswaardig huwelijk en een heerlijk gezin. En haar uitvaart was op een stralende zomerdag vanuit de Ruïnekerk in haar geliefde Bergen. Maar haar gezin en wij missen haar zeer: ze had met ieder van ons een prima relatie. Van ons tiental zijn ons nu dit voorjaar de twee oudsten ontvallen: oud worden wordt door velen gewenst, maar brengt ook diep verdriet met zich mee.
Hoornse Hop
Als je momenteel over de Hoornse Westerdijk richting Scharwoude rijdt, kom je langs de aanleg van het toekomstige stadsstrand dat daar in het IJsselmeer (het Hop) wordt aangelegd. De voormalige Zuiderzee is daar ondiep genoeg om drooggelegd te worden voor wandelingen, fietstochten, recreatie, sport en natuurbeleving. Ook vroeger heeft men daar het buitendijkse gebied al eens economisch en recreatief rendabel proberen te maken, maar dan als een aanleggelegenheid voor schepen die betrokken waren bij de visserij of de landsverdediging, maar toenmaals heeft dat niet tot meer welvaart geleid. Nu mag men meer succes verwachten.
Tour de France: Carcassonne
Vanaf mijn vroegste jeugd volg ik de Tour de France. Eerst thuis, in de bollenschuur, op de radio na de berichten voor land- en tuinbouw en de waterstanden of tijdens het broodeten, later op het seminarie via de opkomende televisie. En de pastoor bij wie ik kapelaan werd, was gelukkig ook sportliefhebber. Net als ik zonder het zelf te doen. Als zelfstandig geworden volwassene heb ik geen jaar gemist: vooral de bergritten boven de groeigrens boeiden me. Ook nu nog ben ik een trouwe TdF-volger, vooral omdat ik in mijn geheugen heb opgeslagen hoe ik enkele keren in Frankrijk aan de weg stond als de renners langskwamen en in Parijs aan de Concorde. Deze week was ik weer geboeid bij de étappe naar Carcassonne wegens het teruggedrukt worden van Pogarcar, maar ook vanwege de ommuurde stad uit de dertiende eeuw. Steeds als ik de muren ervan zie, gedenk ik mijn vroegere leraar Frans-Italiaans en latere collega Jean Deroy die daar kwam te sterven tijdens een congres.
Kruiswoordwereld
Elke ochtend is een van mijn rituelen het oplossen van de kruiswoordpuzzel van Trouw waar allerlei actualiteiten in zijn verwerkt. Ik ben me er nu pas van bewust geworden dat er een eigen incrowd-taalgebruik voor puzzelaars bestaat: bepaalde gewoonten, trucjes, codes, handigheidjes, afkortingen en aanduidingen om de kruiswoordelaar tot het juiste woord te brengen. Een eigen spelwereldje dus waar soms bij Google al vermelding van wordt gemaakt.
Hoevinudie?
Uit het Prisma-Citatenboek:
Hoe meer gedichten men schrijft, hoe meer men er moet verscheuren!
