Storm
Gelukkig zijn de donkere dagen van de vorige weken voorbij. Ik dacht: De lente begint… Maar was daarbij even vergeten dat het begin van februari eerst nog aan de beurt moest komen. Dan is het namelijk de tijd van storm en waterovervloed, soms zelfs van watersnood en elfstedentocht, eventueel met sneeuw en ijs. Maar het bleef dit jaar weer bij een stevige storm met zo nu en dan een flinke bui regen. Ik kon een zeker gevoel van teleurstelling niet onderdrukken: het ‘avontuurlijke’ van een winter als in mijn jeugd kwam er weer niet van en slee en ijspret kunnen wel uit het woordenboek worden geschrapt.
Bostridge
Het is al een heel tijdje geleden dat ik in het Concertgebouw was. Dat komt eigenlijk omdat er tegenwoordig een soort concurrent van Amsterdams mooiste muziekzaal is op loopafstand van het Centraal Station, genaamd ‘Muziekgebouw aan ’t IJ’, waar de prachtigste concerten en recitals worden gegeven en waar ik intussen meerdere keren geweest ben. Maar binnenkort ga ik weer naar de Van Baerlestraat (met mijn dierbare lijn 2!), want daar is de geweldige zanger Ian Bostridge te horen in een recital van Schubertliederen. Het programma belooft ‘psychologisch geladen liederen, zoals Der Wanderer, Der Einsame, Im Abendrot enz.’ Een vrolijke avond zal het dus wel niet worden -ik zal een extra zakdoek meenemen- maar de warmte van de prachtige zaal en de heerlijke muziek zullen me er vast wel overheen helpen.
Pomelo
Ik was met mijn zus in de Rotterdamse markthal. Daar is van alles te koop waar je hier in Hoorn niet tegenaan loopt. Dacht ik. Omdat ik binnenkort mag aanzitten aan de tafel van een kookminnende vriend, kocht ik alvast een mij onbekende en er exotisch uitziende vrucht waarvan ik de naam moest vragen aan de verkoopster en waarmee ik de gastheer zou verrassen. Op Wikipedia zocht ik naar nadere gegevens. Het bleek een ‘pomelo’ te zijn, enigszins verwant aan een grapefruit, maar dan veel groter en in een netje. En wat denkt u? Toen ik na mijn thuiskomst mijn boodschappen ging doen in een van onze Hoornse supermarkten, was daar op de fruitafdeling een hele toonbank vol met prachtige pomelo’s tentoongesteld alsof ze in Zwaag gekweekt waren. Ik zal dus toch maar weer terugvallen op een bosje bloemen of een boekje.
Finkers
Naar Amsterdam ga ik niet alleen voor de muziek. Ook voor de film. Meestal ’s middags en met de bus: dan zie je meer van het platteland om je heen en de plaatsen waar mijn moeder vroeger van vertelde als we daar in de buurt kwamen, omdat ze daar ergens geboren was en die omgeving als haar ‘vader(s)land’ beschouwde. Binnenkort trek ik er weer een middag voor uit om de film van die wonderlijke Herman Finkers te gaan zien over ‘de beentjes van St. Hildegard’. Zijn humor over de ingepakte echtgenoot die een soort geestesziekte voorwendt om los te komen van de overdadige ‘liefde’ van zijn vrouw, lijkt me zeer vermakelijk (en troostrijk voor celibatairen) en ik veronderstel dat me dan ook de geheimzinnige titel van de film duidelijk zal worden.
Hoevinudie?
Erasmus:
De levenswijze van de mens hangt meer dan van zijn afkomst of zijn opvoeding af van zijn zijn omgeving.
