Reünie
Binnenkort hoop ik weer aanwezig te zijn bij de reünie in besloten kring die een aantal van mijn vroegere klasgenoten elk jaar tweemaal houdt bij een van de deelnemers thuis. Deze keer in Leiden, waar we welkom zijn bij een van de twee van ons die hoogleraar zijn geworden. We hebben namelijk afgesproken dat we niet in nostalgie zouden vervallen maar steeds een degelijk thema zouden bespreken, nu vanuit onze verschillende levenservaring. Intussen is er toch een rondje gezondheidsinformatie binnengeslopen, maar daarna volgt het eigenlijke werk. Het is me overigens in de loop der jaren opgevallen dat de neiging om op meer persoonlijke ervaringen terug te vallen sterker werd bij het ouder worden. Of dat veroudering of bezinking verraadt, is me nog niet duidelijk.
Toorop
Vroeger hing er bij ons thuis in de gang een nogal mysterieuze afbeelding van een van de vele mystieke werken van Jan Toorop. Strenge, enigszins geëxalteerde engelfiguren wezen je de weg naar ‘het hogere’. De trap in de gang leidde naar onze jongensslaapkamer en mijn broer en ik vonden de voorstelling bepaald niet gepast bij onze slaapbehoefte, maar mijn moeder was een Tooropvereerster. Toen ik vorige week mijn kelder opruimde, vond ik warempel een andere ingelijste Toorop. Ook in zo’n 1920-lijst en ook zo gericht op het ‘bovennatuurlijke’. Voorlopig mag hij in mijn kamer hangen, maar op voorwaarde dat hij mijn slaap niet verstoort.
Vogels
Met groot genoegen open ik ’s morgens de gordijnen van mijn soekka (tuinhut). Ik voel me daar binnen en buiten tegelijk. Maar ik mis er tot nu toe iets waar ik erg op gesteld ben: vogels. Kennelijk kunnen die niet erg wennen aan de nieuwe situatie: klaargezet voedsel en water blijven onaangeroerd en ik zie hoogstens een alleengelaten merel scharrelen. Zouden ze zich van ‘hun’ erf verdreven voelen of is de herfst van dit jaar zo rijk aan voedsel in de natuur dat ze mijn voedselbank niet nodig hebben? Wacht maar, de nachten worden al kouder en de winter komt nabij. Dan kunnen de tortels, mezen, roodborstjes en winterkoninkjes niet meer zonder mij.
De Muur
Ik heb een zus die tranen in haar ogen krijgt als een Nederlandse sport(st)er na haar kampioenschap wordt gehuldigd met het Wilhelmus. Ik heb daar geen last van -misschien niet muzikaal genoeg?- maar ik kreeg in de afgelopen week wel enkele malen tranen toen de beelden van de doorbreking van de Berlijnse muur op de tv werden herhaald. Ik begreep weer de woorden van het beroemde gedichtje van Leo Vroman: Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaal ze honderd malen: honderd malen zal ik wenen…
Hoevinudie?
Weer twee van Erasmus:
1. Het is moeilijk slurpen en blazen tegelijk.
2. Cedo nulli: Ik wijk voor niemand.
(Deze laatste wordt vaak verkeerd uitgelegd. Er moet eigenlijk bijstaan: ‘dicit Terminus.’: zegt de dood. Dus geen stoerdoenerij van Erasmus maar erkenning dat de Dood niet van wijken weet.
