Moezel – Casel – Sijbekarspel – Herfst – Hoevinudie?

Moezel – Casel – Sijbekarspel – Herfst – Hoevinudie?

Moezel
Nu weet ik wat een verwenreisje is. Door je neef en nicht met je zus naar de Moezel gereden worden om daar via de Eiffel en de Rijn de herfst mee te maken, heerlijke wijn te proeven van wonderlijk aangelegde wijngaarden, vriendelijke restaurants te bezoeken en tijdelijk een volledig ingericht landhuis te bewonen. Nog afgezien van de geschiedkundige cultuur van burchten en kastelen. En dan weer lekker naar huis. Euthanasie hoeft van mij voorlopig niet!

Casel
Toen we door de Eiffel kwamen, hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om de abdij van Maria Laach te bezoeken. Daar had ik speciale herinneringen aan. Tijdens onze theologie-opleiding in Warmond werd ons aanbevolen ons goed te verdiepen in de geschriften van de benedictijn Dom Odo Casel o.s.b., monnik van Maria Laach. Hij was in 1948 overleden en ik ben zelfs met drie klasgenoten per fiets in de grote vakantie naar de Eiffel gereden om zijn graf te bezoeken. Hij had ideeën over de liturgie die ons -in die concilieperiode- zeer aanspraken: niet meer dat juridische (voorgeschreven regeltjes), niet meer dat individualistische (geprevel van priesters), maar meer het binnengaan in een werkelijkheid met andere dimensies door een soort hogere opname en een gemeenschappelijke beleving. Nu ik weer in de richting van Maria Laach reisde, zijn we opnieuw naar het graf van Dom Casel gaan zoeken, maar: niets gevonden. Wel is men daar nog bekend met zijn wonderlijk afsterven in 1948. Kort nadat hij met zijn prachtige stem op paaszaterdag het ‘Exsultet’ (de paasjubel) had gezongen, kreeg hij een hartaanval. De paasnacht bracht hij stervend door en in de vroege morgen van de eerste paasdag (‘valde mane’!), 28 maart 1948, stierf hij, of -op z’n benedictijns-: werd hij ‘opgenomen’. Nog steeds voel ik me geïnspireerd door zijn ideeën: liturgie heeft volgens hem veel te maken met kunst, drama, muziek, vervoering en interpersoonlijke ontmoeting. Hij was het Tweede Vaticaans Concilie ver vooruit.

Sijbekarspel
Gisteravond mocht ik dus met drie anderen in de historische kerk van Sijbekarspel vertellen over onze ervaringen als twaalfjarige seminaristen. De drie anderen maakten gebruik van een powerpoint-presentatie, ik deed het met alleen een uitgeschreven tekst op papier. Die heb ik u op deze nieuwssite hierboven al voorgeschoteld. Je moet dan zo’n tekst natuurlijk wel levendig en duidelijk ‘brengen’. Dat is goed gelukt volgens degenen die ik in de pauze sprak. Inhoudelijk brachten we gelukkig geen klaagzang. Maar wel klonk door dat het al met al toch een psychologisch onjuist gebeuren was om zoveel jongens op die leeftijd in een soort kloostersfeer te verzamelen. Ikzelf bleek in mijn verdere leven nog de meest positieve reactie te hebben meegedragen, maar ook ik ben blij dat dat systeem niet meer bestaat. Althans in Nederland.

Herfst
Komende week zal de laatste van mijn drie appelbomen eraan moeten geloven: de appels worden geplukt. Ze zijn nu mooi op kleur en groeien niet meer groter. Ik heb wel getwijfeld of ik ze niet nog wat langer zou laten hangen. aan de boom -lijkt het- stralen ze meer dan op een fruitschaal. Ik houd niet zo van stillevens en vraag me af waar vruchten eigenlijk thuishoren: aan de boom, in huis of in de maag. Plukken is bij mij ook een beetje stelen! Of zelfs: op jonge leeftijd uit het gezin halen!

Hoevinudie?
Ik heb tegenwoordig veel succes met een eenmansact die maar één seconde duurt en die elke keer een heel gezelschap kan opvrolijken. Ik sta op, vraag ieders aandacht voor ‘de snelste cabaretact ooit’, strijk mijn haar van boven mijn hoofd voor mijn ogen en roep: ‘Trump!’. Succes verzekerd! Alleen jammer dat ik niet geel maar wit haar heb.