Rijksmuseum: Marten en Oopjen
Gistermiddag was ik dan eindelijk -lichamelijk- bij Marten Soolmans en Oopjen Coppit in het Rijks. Het was een stralende dag en op het Museumplein was al van alles te zien. Wat is het druk in Amsterdam! Misschien zal dat vandaag en morgen -4&5 mei- nog wel meer het geval zijn, maar ik vond het gisteren al totaal overcrowded. Wat ben ik dan blij dat Hoorn-Noord net genoeg stad is om nog net genoeg dorp te zijn! Met ruim groen en volop lentebloesem! In het museum zelf was het ook druk, maar niet overvol: ik kon elk schilderij -behalve de Nachtwacht- ook van dichtbij bekijken. Vooral bij het echtpaar Soolmans-Coppit heb ik dat gedaan: de rozet op de schoen van Marten, het schuchtere schoentje van de zwangere Oopjen. En de verdwijnende rechterhand van de showende nouveau-riche! Je zal maar tussen hen in liggen zoals die Rothschild!
Energie uit biomassa
Elke veertien dagen ga ik graag naar Schagen. Vooral bij mooi weer kun je daar genieten van het uitgebreide winkelcentrum, de vele restaurants met terrassen, de gezellige drukte en de levendige samenscholing van frisse jongeren en krasse ouderen. Ik kom er voor de bijeenkomst van de past-rotarians, bij wie het goed toeven is en voor wie er meestal een boeiende lezing wordt gehouden. Deze keer ging het over “energietransitie”: de overschakeling van fossiele brandstof (kolen, olie en vooral aardgas) naar nieuwe voorzieningen, ontrokken aan een minder CO2 afstotende biomassa. Voorzover ik het kon volgen -natuurkunde was nooit mijn sterkste vak- hoeven we niet bang te zijn dat we ooit zonder energievoorziening komen te zitten: duurzame zonne-energie genoeg!
Eerbied
Vaak vraag ik me af hoe ik mijn ‘geestelijke instelling’ zou moeten noemen. ‘Gelovig’ vind ik zo eenzijdig: er zit zoveel ongeloof en bijgeloof bij. ‘Relígieus’ vond ik eerst wel geschikt, maar sinds de grote theoloog Karl Barth, van wie ik overigens geen volgeling ben, me te denken gaf met zijn uitspraak’: ‘Religion ist Unglaube’ (alle vormgeving schiet tekort en moet verdacht worden), neem ik er afstand van. Hoe noem je ‘de diepere ervaring van mens-zijn in het geheel waarin je terecht bent gekomen’ dan? Ik denk de laatste tijd dat we een end zouden kunnen komen met het woord ‘eerbied’. Dat woord heeft voor mij sinds mijn vroegste jeugd een diepe betekenis. Mijn vader leerde me eerbied voor de natuur en de pastoor eerbied voor de liturgie. Daarmee kom ik innerlijk nog steeds een heel eind, ook in de pastoraal.
Stille Tocht 2018
Zolang ik me herinner heb ik elk jaar meegelopen met de jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei. Vanavond is het weer zover. Het is een van de weinige publieke vormen van gezamenlijke verstilling en meditatie. En heel symbolisch: we zijn samen weer even onderweg met degenen aan wie het leven ten onrecht ontnomen werd door het oorlogsgeweld. Ik zal me eerbiedig gedragen.
Hoevinudie?
Wie het was die het zei en tot wie het werd gezegd, weet ik niet. Maar ik vond het een prachtige uitspraak: “Ik zal er altijd voor je zijn, zelfs als ik er niet ben!”.
