Maandagochtendgroep
Op de eerste maandag van het nieuwe jaar waren we met het groepje van oud-Engelbewaardersparochianen dat elke maandagmorgen vanaf tien uur bijeenkomt in het Annie Westerzaaltje, bijeen om met elkaar drie recente ervaringen te delen. Allereerst: het elkaar een gezegend nieuwjaar wensen. In lief en leed verbonden vertrouwen we erop dat het lopende jaar ons weer verder tot ontplooiïng zal brengen. Het ‘gelukkig en zalig nieuwjaar’, ‘beste wensen’ en ‘al het goede’ was niet van de lucht.
Condoléance
Ten tweede: Eén van ons had aan het einde van het afglopen jaar zijn echtgenote na een moeilijk ziekteproces aan de dood moeten afstaan. Sommigen van ons hadden haar uitvaart in onze ex-kerk meegemaakt en we condoleerden hem nu in onze vertrouwde kleine kring. Iemand van wie je houdt verliezen is een drama in je leven, zo iemand loslaten een langdurige, loodzware opgave.
Licht zien…
Ten derde: Eén van de groep had aan haar kleinkinderen proberen uit te leggen wat er achter het Driekoningenfeest (6 januari) zit. Het ging hun niet om ‘epifanie’ (verschijning des Heren) zoals bij de Oosters-orthodoxen, ook niet om het aantal en de functies (‘drie’ en ‘koningen’ staat niet in de Bijbel) of om de later bijbedachte namen (Caspar. Melchior en Bathasar) -dat hadden ze al gevonden bij Wikipedia!-, ook niet om de geschenken: goud. wierook en mirre, maar om de geestelijke betekenis van zo’n ‘feest’ voor ons, waar je al of niet aan mee kunt doen. De oma had zoiets gedacht als: als het donker is in je leven, gaat er soms een soort ster (of lichtpunt) voor je uit om je verder te helpen. Iedereen kan wel zo’n vooruitwijzend lichtpuntje in zijn of haar leven op het spoor komen. Ons gezelschap ging er gretig op in: lichtpunten noemen: het kunnen ook mensen zijn. Er kwam heel wat boven tafel. Zou Driekoningen ook iets met ‘het lengen der dagen’ te maken hebben? Elke dag begint in deze winterperiode iets vroeger…. het licht van buiten daagt ons uit…
Film
Kortgeleden ben ik met mijn zus in Rotterdam weer eens ‘naar de film geweest’. In de Lantaarnvensterbioscoop zagen we een film die drie uur duurde zonder pauze, maar die ons geen moment verveelde: Fanny en Alexander van Ingmar Bergman. Het was een zgn. ‘remake’ van zijn beroemde film uit 1982, nu in prachtige kleuren, met nieuwe spelers en speelsters en -ondanks de lengte ervan- in een sneller tempo dan dat van de oorspronkelijke voorstelling. Wat een vakman, maar ook: wat een indringend onderwerp: het verslag van een pedagogisch onverantwoorde opvoeding. Zoals Bergman (en zijn zusje) zelf hadden meegemaakt. We waren blij dat zoiets onszelf gelukkig bespaard is gebleven. Volgende keer iets luchtigers: Stan en Ollie!
Hoevinudie?
Piet: Drink jij?
Jan: Nooit. En jij?
Piet: Soms. En jij?
Jan: Weinig, En jij?
Piet: Minder dan jij. En jij?
Jan: Zo goed als niets. En jij?
Piet: Nooit.
