Kerstsint?
De komende feestdagen zullen ook dit jaar noodgedwongen wel weer een ‘eigen kring’-karakter krijgen. Zelfs Zwarte Piet wordt hier en daar geweerd en de goede Sint moet maar over de daken blijven rijden. Gelukkig zit een heerlijk avondje met eigen familiekinderen er voor de meesten nog wel in: pakjesavond met rijmen en cadeaus kan coronaveilig. Of horen de mooi verpakte, meestal rijmloze geschenken tegenwoordig steeds meer bij Kerstmis en heeft bij de meesten de kerstboom het stalletje vervangen? Tradities zijn hardnekkig, maar zelfs de nachtmisverzorgenden wordt door de bisschoppen vrijaf gegeven. Noodgedwongen, dat wel. En tijdelijk, hopen we.
Klooster of gevang?
Hoe ervaart u de ‘lock down’? Als een opgedrongen gevangenisverblijf of als een kloosterervaring? Misschien hangt dat ook van je geestelijke instelling af. Gelukkig heb ik van de eerste mogelijkheid geen ervaring, van de tweede een beetje. In een ‘bajes’ zit je omdat een ander je leven regelt en misschien met schuldgevoel, in een klooster ga je ‘geroepen’ en tot op zekere hoogte vrijwillig. Ik ervaar deze periode voor mezelf als een soort alternatief kloosterleven: geen drukte, wel verdieping. Door wat er in het moderne privéleven aan mogelijkheden overblijft: boeken, tv en telefoon, bidden, koken, rusten, schrijven, gesprekken bij de koffie, de krant en ander leeswerk, opruimen, muziek, klussen enz. enz. Meer geschikt voor ouderen dan voor jongeren, dat wel.
Boeken
Ik kan heel moeilijk boeken wegdoen. Bij elk exemplaar heb ik wel een argument om het, in elk geval voorlopig, te behouden: prachtig plaatwerk, nog ongelezen, naslagwerk, geschenk van een dierbare, prijsboek, boeiend onderwerp, geliefde schrijver, unieke uitgave, erfstuk, werk van een bekende of van mezelf, herinnering aan iemand die ik niet wil vergeten enz. enz. Gelukkig heb ik een haast ongebruikte gang en een kelder waar nog ruimte is, dus ik beperk me maar tot het op de juiste plek zetten van mijn geliefden zodat ik ze allemaal terug kan vinden. Verba volant, scripta manent.
Boosterprik
Komende woensdag ben al aan de beurt voor een boosterinjectie. Dus: dank voor de leeftijdsdiscriminatie die in dit geval gunstig uitpakt voor boven-de-tachtigers. Ik herinner me dat ik als kind wel een soort angst voelde bij de tandarts of bij een prikdokter. Kennelijk zit er toch een soort afweer in onze natuur tegen aantasting door vreemden. Maar als jongen wil je net zo stoer worden als je vader en dus riep ik mezelf daartoe op. Sindsdien ga ik fluitend en vrolijk naar de indringers: alle angst overwonnen.
Hoevinudie?
Hij: Amalia, ik droom van je…
Zij: Wacht maar tot je wakker wordt!
