Kees
Wij hebben afgelopen woensdag een verdrietige ervaring te verwerken gekregen hier in onze woongemeenschap. Een van onze medebewoners, Kees, is ’s nachts in zijn slaap aan een hartstilstand overleden. Hij voelde zich de laatste tijd al niet goed maar stelde een bezoek aan de dokter steeds uit. Hij was 63 jaar en had geen familie meer. Morgen houden we in besloten kring een herdenking in ons Westerzaaltje. Hij ruste in vrede!
Jaarlijkse gedenkdagen
Ik mocht in de afgelopen week twee gespreksgroepsbijeenkomsten bijwonen: de eerste in mijn geboorteplaats Onderdijk waar ik in het Dorpshuis een ‘inleiding’ mocht verzorgen over: Feest- en Gedenkdagen in de loop van het jaar en de gewoonten daarbij. De plaatselijke contactgroep voor ouderen had me uitgenodigd om daar wat over te zeggen voor mijn leeftijdgenoten, van wie ik de meeste nog kende uit mijn jeugdjaren. Het werd een interactief gebeuren, want de aanwezigen konden uit eigen ervaring aanvullen wat ik naar voren bracht over b.v. Kerst, oud en nieuw, Vasten en Goede Week, rooierstijd, kermis, oogstdankdag enz. Het was een levendig gebeuren en iedereen deed mee: een prachtochtend, besloten met een heerlijk buffet!
Joodse godsdienst
De tweede gespreksbijeenkomst was in Heerhugowaard-De Noord. Daar had de mannenbezinningsgroep Deo Vacare me gevraagd of ik in verband met hun jaarthema ‘de verschillende godsdiensten’ iemand wist die een inleiding over ‘de Joodse godsdienst’zou kunnen verzorgen. Nu ken ik gelukkig hier in Hoorn de gepensioneerde dominee Christiene Groot-Aris die me vertelde dat ze met veel genoegen het dikke boek van Simon Schama daarover had gelezen. En ja, zij wilde -als ik haar zou vergezellen- de avond wel op zich nemen. Alle aanwezigen waren geboeid; hoe verschillend ook: wat hebben christenen veel te danken aan het volk van hun oorsprong: het Joodse volk. Gelukkig wordt dat -sinds de Qumran-rollen?- in de moderne theologie steeds meer beseft. Ook de discussie met de Islam zou met dit besef gediend zijn. Ikzelf durf nu in de gespreksgroep waar ik zelf aan deelneem binnenkort wel iets te brengen over dit onderwerp. Het thema boeit me wezenlijk en ik doe dan ook volop mee met onze leergroep Hebreeuws.
Sneeuw!
Het werd eigenlijk -achteraf gezien- gisteren al aangekondigd. Toen ik voor een verlate nieuwjaarsreceptie in Enhuizen van het stationsplein naar het bedoelde adres liep, kwam ik daar aan met een witversierde jas. Ik weet nóg niet of het sneeuw of hagel was: zacht maar korrelig. Vanmorgen schoof ik de gordijnen open voor: een witte wereld. Dus toch nog! Ik dacht uiteraard meteen ‘Elfstedentocht’, maar als ik nu naar buiten kijk, zie ik dat het gras en de daken hun verloren positie al weer zo goed als helemaal hebben teruggewonnen. Wie zal het winnen: groen-rood of wit?
Hoevinudie?
Wat moet je toch voorzichtig zijn met etymologie! Jarenlang heb ik het idee gehad dat het woord ‘non’ in de betekenis van ‘religieuze zuster’ hetzelfde was als het Latijnse ontkenningswoord non (=niet) en dat daarmee zo’n zuster werd neergezet als ‘een nietig wezen’ (uit discriminatie of uit nederigheid). Toen ik dat van de week nog weer eens beweerde, was iemand zo verstandig (en terecht wantrouwend!) zijn apparaatje te pakken en even op te zoeken of mijn stelligheid klopte. Nee dus: het woord ‘non’ (voor religieuze vrouw) komt van het in bijna alle talen overgenomen Latijnse woord ‘nonnus’ of ‘nonna’ en betekent: oudere man of vrouw die zich ontfermt over een enigszins ontheemd kind en daar een soort ‘patroon’ of verzorgster van wordt. Wat een veel mooiere achtergrond dan ik dacht!
