Dordrecht
Afgelopen woensdag ging ik met onze Hebreeuwsgroep een dag naar Dordrecht. Een van ons -de meest deskundige- was onlangs daarheen verhuisd en wilde ons nog een keer terwille zijn. Het werd een boeiende ochtend over het Numeri-verhaal betreffende de mysterieuze Bileam (Balaäm). Wat daar achter zit, is wel een studie-ochtend waard! Na een prima lunch ‘deden’ we de oudste stad van Holland onder leiding van mijn welbespraakte nicht Saskia Lensink die er woont en zich verdiept heeft in de vroegere inwoners (vooral de vrouwen) van haar thuisstad. Ze is journaliste en schrijfster: volgend jaar komt haar boek uit over ‘De vrouwen van Dordrecht’. Aan de Grote Kerk met de tentoonstelling over de historische Synode kwamen we niet toe, maar daardoor hadden we wel tijd om het hart van de stad te leren kennen. Een prachtdag!
Parochie Onderdijk
Volgende week zondag bestaat de parochie van Onderdijk honderd jaar! Er is alle reden voor de Onderdijkers om daarbij stil te staan, want dorp en parochie vielen in die jaren lange tijd zo goed als samen. Het kerkelijk herenkoor is even oud als de parochie en zong al in de noodkerk die voorafging aan het definitieve en het dorp zo kenmerkende kerkgebouw van 1929. Er is een heel feestprogramma gepland. Ik wens koor, parochie en dorp: ad multos annos! Of -gezelliger-: nog vele jaren!
Sukkah – Loofhut
Binnenkort (9 oktober) viert men in de Joodse cultuur weer de jaarlijkse Grote Verzoendag. Vijf dagen later volgt het acht dagen durende Loofhuttenfeest (14-22 oktober). Ter gedenking van de tocht door de woestijn en het bereiken van het beloofde land ‘woont’ men dan in een soort hut. Bedekt en versierd met kleurrijke en vruchtdragende lovertakken, waarvan de meeste een symbolische betekenis hebben. Ik doe daar dit jaar op een bijzondere manier aan mee, want mijn tuinterras krijgt een overkapping waardoor ik me volop in het lover van de tuinbegroeiïng kan verheugen, door een glazen afscheiding zelfs in de barre herfst- en wintermaanden. Ik noem het ‘mijn sukkah’ (Hebreeuws voor ‘loofhut’) want ik hoop de ruimte ook te gebruiken voor onze studieclub Hebreeuws. Gelukkig niet met uitzicht op de woestijn, maar wel op onze tuin die ik als een voorafbeelding zie van het beloofde land!
Verjaring
Vorige keer vertelde ik u over mijn gemengde gevoelens bij het meemaken van een verjaardag. Ik kan me voorstellen dat sommigen liever het woord ‘verjaring’ gebruiken omdat je daarin meer het negatieve ervan hoort: het weer een jaar ouder worden. In onze familie voelen we ons intussen gezegend dat verreweg de meesten -verdrietig genoeg niet allen!- een hoge leeftijd bereiken. Dan heb je natuurlijk ook meer energie op te brengen voor het vieren ervan elk jaar: als feestvarken of als meelevende! September, oktober en november zijn bij ons drukbezet: november het meest. December heeft gelukkig ruimte voor eigen feesten waardoor je de herfst en de beginnende winter goed kan doorkomen. En volgend jaar zullen we wel weer zien. Ik voel graag mee met bijbelgevoelige mensen: geen dag is hetzelfde; pak je kans van elke dag!
Hoevinudie?
Twee van Erasmus over oud-worden:
1. Een oud schip moet niet meer op volle zee varen.
2. Een oude leeuw is meer waard dan een jong veulen!
