Dolce far niente – Havermout – Danteclub – Einde schooljaar – Hoevinudie?

Dolce far niente – Havermout – Danteclub – Einde schooljaar – Hoevinudie?

Dolce far niente
Gelukkig ben ik al op vakantie geweest. Daardoor kan ik nu in de hitte van deze dagen genieten van drie heerlijkheden: a) het terugzien op een paar mooie weken in Limburg en in Rotterdam, b) het zoveel mogelijk nietsdoen in eigen huis en tuin, c) De Tour. Wie zei het ook al weer: ‘Zit stil en reis!’ ?

Havermout
Wie had dat gedacht? Het leven is vol verrassingen. Toen wij in ons Onderdijkse gezin in de jaren na de oorlog goed te eten kregen om aan te sterken, was het toetje (Frits zegt: ‘dessert’!) meestal -op zondag was het zelfgemaakte pudding- warme havermoutpap met suiker! Ik vond die best lekker en sterkte er inderdaad van op. Maar al gauw werd er een nieuwe mode ingevoerd: beschuit-op-bord met melk en suiker. Zeker omdat dat makkelijker klaar te maken was. Op de seminaries en de pastorieën waar ik woonde: nooit havermout. Nu, na ongeveer vijfenzestig jaar, zag ik in de supermarkt onverwachts tussen de vele gekoelde pakken: kant-en-klare havermoutpap, oudhollands recept. Ik dacht eerst nog dat het een hallucinatie was, maar nee hoor: de glazen deur ging open.
Die avond was ik diep gelukkig.
Tip: geen gewone suiker, geen basterd- maar kaneelsuiker!

Danteclub
Tussen de Odyssee (Homerus) en de Aeneis (Vergilius) door gaan we in onze Danteclub even iets heel anders aanpakken. Waarschijnlijk omdat er een paar medici in ons midden zijn. “Waar blijft de ziel” van Bert Keizer. Ik volg in Trouw de hoog opgelopen confrontatie tussen Keizer en Suurmond. Die laatste wil niet meegaan met het idee dat alles van ons genetisch onderworpen is aan ons brein. Maar misschien is deze formulering van mij al discutabel! Keizer gelooft wel in een ziel in het lichaam, maar niet erbovenuit. Ik vraag me, nu ik het boek lees, af of alles niet afhangt van de taal waarin men denkt.

Einde schooljaar
Van de week mocht ik in de Oosterkerk weer voorgaan in de einde(school)jaarsviering van Werenfridus. Het ging -opnieuw- over ‘de reis van je leven’ en het reizen in de vakantie (en tegenwoordig ook tijdens het schooljaar). Iedere aanwezige kreeg na afloop een Christoffelsleutelhanger mee als attentie van de school. Dat vond de schoolleiding een goed idee, maar persoonlijk had ik er wat vragen bij: ik ben niet zo’n devotie-man en gauw bang voor bijgeloof. Maar de begeleidende tekst en de afbeelding op het toegevoegde foldertje waren prima in orde en zelfs interessant.
Wat ik heerlijk vind van middelbare scholieren is de onbevangen pienterheid van sommigen. Toe ik zei hoe aangenaam het was op zo’n bloedhete middag in zo’n koele kerkruimte te zijn, riep er een: ‘Yes, cool!’ En toen ik het even over Pasen als ‘feest van verrijzen’ had, zei een filosofisch ingesteld meisje: ‘Misschien is het ver reizen met e – i. ‘ Kijk, dan leer je wat!

Hoevinudie?
Deze keer twee, één uit de NRC, één uit Trouw:
 NRC: Twee rondvaartboten passeren elkaar in een Amsterdamse gracht. Het is warm weer, de raampjes zijn open. Wederzijds groet men elkaar in het Engels. Een echte Britse roept: ‘Have fun! And by the way: At what time does the canal close?‘.
Trouw: Bij een museumbalie:
 ‘Mag ik een seniorenkaartje?’
‘Hoe oud bent u?’
‘Vijfenzeventig’.
‘Dan ziet u er nog jong uit!’
‘Ja, maar ik voel me honderd!’
‘Dan mag u gratis!’.