Boccaccio
Vanuit onze Dante-groep werd ik aangespoord om in de moeilijke dagen die we doormaken, het beroemde boek ‘Decamerone’ van Giovanni Boccaccio -zijn achternaam betekent ’koeienvanger’ of ‘bekpoeper’- te lezen. Het gaat over een groep van zeven dames en drie heren die tijdens de in Florence uitgebroken pest in de veertiende eeuw hun veiligheid zoeken in een buitenhuis buiten de stad en hun verveling proberen te verdrijven door tien dagen lang elke dag ieder een ‘troostverhaal’ voor te laten dragen. Honderd verhalen dus van gemiddeld zeven bladzijden. Decamerone is een Grieks woord voor ‘tien dagen’. Tot mijn verbazing had ik niet alleen de Italiaanse grondtekst maar zelfs twee verschillende volledige vertalingen in het Nederlands in mijn boekenkast staan, maar tot nu toe nooit compleet gelezen. Onze literatuurgroep is wel door Dante en Petrarca (poëzie) heen gekomen maar nooit begonnen aan het proza van Boccaccio, terwijl hij toch als een onmisbare poot van hun driestal beschouwd kan worden. Een boeiend geschreven meesterwerk met veel emoties en humor om de ellende te boven te komen. Iets voor u?
Huizenbouw
Er wordt veel geklaagd dat de overheid en de woningstichtingen te weinig woningen laten bouwen, zodat de woningnood nog steeds voortduurt. Ik kan daar niet over oordelen, maar heb de indruk dat hier in Hoorn in elk geval veel -misschien voornamelijk vervangende- nieuwbouw van de grond komt. Bij ons aan de overkant is bijna de hele bewoning van de straat opnieuw opgezet en nu zo goed als klaar. Ik heb geprobeerd het bouwproces een beetje te volgen en wat me daarbij opviel was dat dat tegenwoordig een andere tijdspanne kent dan vroeger. Het bouwrijp maken van het perceel duurde -afgezien van het slopen- veel langer dan ik verwachtte, het opbouwen veel korter en het afwerken weer veel langer. Deskundigen legden me uit dat dat te maken heeft met de prefabricatie in de bouwbedrijven: tijdens de eerste fase is men ergens al druk bezig met het creëeren van de opbouwelementen. Een huis wordt tegenwoordig van elders aangevoerd.
Het Zieke Meisje
Ik vond -zoekend naar een bijbels troostgedicht vanwege wat ons overkomt- een sonnet van Anthonie Donker waarvan ik meen dat de dichter het verhaal van het dochtertje van Jaïrus in zijn achterhoofd had (Marcus 5,22-24+35-43). Ik geef het u: het is symbolisch, ontroerend en knap gemaakt.
Het zieke meisje
Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en
ontvoer volkomen de aanwezigheid
der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen,
zij was alleen geweest ten allen tijd.
Achter haar warme oogleden begonnen
de fluisteringen van de eeuwigheid.
Waarom was zij niet eerder overwonnen
en van haar liefde en haar smart bevrijd?
– Toen zij haar ogen eind’lijk opende
waren er stemmen en zij zocht bevreesd
de zachte streling van een teed’re hand.
Zij glimlachte, maar sprak niet van het land
waarin zij diep verloren was geweest,
want zij bevond zich weder hopende.
Lekker?
Is het u ook opgevallen dat lekker eten in coronatijd tegenvalt? Niet alleen omdat huisgenoten die nooit koken, het nu proberen en alle begin moeilijk is, maar ook omdat je het meest geniet van goed klaargemaakt voedsel als je (liefst lichamelijk) hard gewerkt hebt en niet de hele dag alleen maar achter de computer, in een boek of op de bank gezeten hebt. Je lichaam snakt naar lekker eten als je het flink in beweging hebt gehad en je spieren smeken om herstelkracht. De sportscholen zouden hier reclame mee kunnen maken. Als het klopt!
Hoevinudie?
Filosoof: Wast de ene hand de andere of wassen ze elkaar?
