Corona afgelopen?
Hoera, we hebben het meeste van de corona-pandemie achter ons! Althans volgens de grafieken. Ze heeft ons veel dierbaren gekost en van velen de gezondheid en het leefplezier bedreigd. Menigeen heeft de achter ons liggende periode als een schok in haar of zijn curriculum ervaren en de voorlopigheid en betrekkelijkheid van ons gewone leventje beseft. Mijn familie is er redelijk goed vanaf gekomen. Het overlijden van mijn zus had er niets mee te maken: er bleken ook nog andere bedreigingen actief te blijven waardoor we haar diep zullen missen.
Heeft het zin ons nu vooral voor het voorkomen van corona en mikron in te zetten? Ik hoop het, maar vraag me af of onze strijd daartoe zinvol is: er zijn nu eenmaal grotere krachten gaande. Ons bestaan is aan permanente bedreiging onderhevig. Of spreekt hier een oudgeworden pessimist?
Groepen starten weer
Allerlei groepsbijeenkomsten worden hervat. Onze agenda’s lopen weer vol. Heeft de afgelopen crisis ons in deze veranderd? Gaan we nu thuisblijven meer of minder waarderen? Wat mij betreft mag alles wel een beetje meer ‘rustig aan’ worden. Dat heeft natuurlijk ook met de leeftijd van ondergetekende te maken, maar ik denk ook met het besef dat een wat meer bezonnen verwerking van wat me meemaken ons ten goede zou komen. Alles heeft zijn tijd, maar alles moet ook zijn tijd krijgen. Bezinnende bijeenkomsten zijn nodig en nuttig voor die verwerking maar moeten ons niet zo in beslag nemen dat ze tot een overvolle agenda leiden. Soms is het moeilijk tot een gezamenlijke datum te komen omdat ‘alles al vol zit’. Zo moet het niet zijn, lijkt me.
Storm?
Meermalen heb ik me geërgerd aan weersvoorspellers die overdreven negatieve verwachtingen verkondigden. Volgens mij valt de weersrealiteit meestal erg mee. Begin februari werden we door tv en kranten zenuwachtig gemaakt want er zouden zware stormdagen komen die het verkeer zouden ontregelen en wandelaars bedreigen. Heeft u een boom zien vallen? Is er bij u een raam beschadigd? Ik wil niet te rooskleurig doen alsof de lente al is doorgebroken, maar als je ons weerklimaat vergelijkt met wat er soms in Amerika of in het Verre Oosten gaande is, vind ik dat we hier in een van de veiligste plekken van de wereld leven, mede door de kwaliteit van onze dijken en de degelijkheid van de aangelegde bebouwing. Wel zit februari 1953 nog stevig in mijn geheugen.
Indonesië
Met belangstelling volg ik de actualiteit wat betreft de verwerking van de geschiedenis van ‘Nederlands Indië’. Ik herinner me nog goed hoe wij op de lagere school ingeprent kregen dat ‘Indië’ van ons was en dat we daarom het verschil tussen Bali en Lombok moesten weten. Met applaus en overwinnaarsmuziek begroette onze dorpsgemeenschap ‘onze jongens’ die als helden terugkeerden uit ‘de Oost’. Ook de pastoor vond dat we daar goed bezig waren met het bekeren en ontwikkelen van de ‘primitieven’. Dat de werkelijkheid daar anders was dan ‘de goede orde herstellen’ drong niet tot ons door. Dat de militante Wilhelmina plaatsmaakte voor de vredelievende Juliana had van ons niet gehoeven!
Hoevinudie?
Weer eens een wijs woord van Erasmus:
‘Een oud schip moet niet meer op volle zee varen.’
