4-5 mei
Het is weer zover: Koningsdag, Dodenherdenking en Bevrijdingsfeest. Eerlijk gezegd voelden ze langzamerhand wel een beetje als een jaarlijkse cliché-verplichting. Terwijl ik toch nog enigszins bij de ’ervaringsdeskundigen’ hoor, omdat ik vóór de oorlog geboren ben en dus enige jeugdherinneringen heb. Voor landgenoten van jongere generaties moet het intussen nog vreemder zijn geworden mee te doen aan de herdenkingen. Daarom is er de laatste jaren al steeds sterker gewezen op wat er gaande is in onze geglobaliseerde wereld, meer dan op wat er gaande was in de oorlogslanden van toen. Die tendens krijgt in dit coronajaar wel heel fors de wind in de zeilen: (on)vrijheid en nationale eenheid zijn intussen moderne ervaringen, ook bij jongeren. Toch nog een positief leerpunt tussen alle ellende door!
Mondkapjes?
Ik kan me eigenlijk wel een beetje indenken dat wij hier in onze Hollandse cultuur niet vooroplopen met het dragen van mondkapjes. De meesten van ons lopen er in het openbare graag zo onopvallend mogelijk bij. Een minister met kleurige schoenen wordt bespot, een koning met baard verliest aan populariteit; een colbertjasje, regenjas, spijkerbroek zijn standaard. Een kapje over neus en mond: liever niet: het staat zo raar. Ik zie me er al mee lopen. Ik hoor toch niet bij de medische stand…enz. Menselijk opzicht, noemde mijn moeder dat. Ze liep er altijd keurig bij. Zonder kapje, dat wel.
Overkantburen
Aan de overkant van onze straat zijn de nieuwe huizen nu klaar voor ingebruikname. Nieuwe buren dus. Ik ben nieuwsgierig en hoop dat het aardige mensen zijn die de buurt verjongen. We wonen hier bevoorrecht: vlak bij het station, het ziekenhuis, de binnenstad, de grote weg, de supermarkt (twee zelfs), de basis- en middelbare scholen en: de warme bakker! Leve Hoorn-Noord!
Elke generatie?
De afgelopen eeuw overziende, vroeg ik me af of er in elke generatie diepe drama’s maar ook hoogtepunten en positieve ontwikkelingen zijn geweest. Mijn grootouders hebben in de jaren tien (1918-1919) de Spaanse griep en de naweeën van de Eerste Wereldoorlog volop meegemaakt: een ramp voor veel gezinnen. Wel was er toen een koningin met groot gezag, Wilhelmina, en zette de emancipatie van de verschillende volksdelen (verzuiling) zich door, waardoor het kerkelijke en verenigingsleven ging bloeien. Daarna was de generatie van mijn ouders aan de beurt: het drama van de Tweede Wereldoorlog, waar voor velen armoede aan voorafging en wederopbouw en welvaart op volgden. Juliana was na de oorlog een meer menselijke en zich emanciperende koningin. De ontwikkelingen na de zestiger jaren (zoals de democratisering van het onderwijs en de kerkelijke vernieuwing via concilie en oecumene) gingen gelukkig niet gepaard met oorlog in eigen land, waardoor koningin Beatrix (1980-2013) de monarchie kon moderniseren en in overeenstemming brengen met de europese eenwording en globalisering. De welvaart bleef stijgen (ondanks de bankencrisis rond 2008) en de ICT zette zich door. Een vernieuwd soort koningschap bloeide vanaf 2013 op door de gelukkige samenwerking van Willem Alexander en zijn alom gewaardeerde vrouw Maxima in een gelukkige periode waarin de democratie in ons land en daarbuiten eerder bedreigd werd door populisme dan door onderdrukking. Tot in 2020 ons land en de wereld niet door oorlog maar door het coronavirus plotseling voor een heel nieuwe ramp kwamen te staan waar zowel regering als koninklijk huis een verantwoorde reactie op zoeken.
Hoevinudie?
Eentje van Cruijff:
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat zoals ik het doe je het moet doen. Want anders zou ik het niet doen.
