Buitenhof
Afgelopen zondag heb ik in Buitenhof het gesprek gevolgd tussen Rem Koolhaas en Twan Huys. De beroemde moderne architect was bezig in het Guggenheim in New York een bijzondere tentoonstelling te begeleiden over een speciaal en boeiend thema: Zal de progressieve woon- en werkarchictectuur zich in de toekomst verplaatsen naar ’the country’, dus minder stads worden, omdat de steden steeds ‘benauwder’ zullen zijn en het ‘platteland’ misschien een milieugezond toevluchtsoord zal blijken voor de rijken met hun ondernemingen en hun woningen? Hij was zelf geneigd die vraag positief te beantwoorden. Ik ben erdoor weer meer gaan nadenken over ‘de stad van de mens’.
Cruise
Kortgeleden sprak ik een bevriend echtpaar dat veel grote reizen heeft gemaakt en nog maakt. Soms per cruise. Zij volgen uiteraard met enige spanning de gang van zaken rond het corona-virus, want komende week zouden ze met de Westerdam meegaan op een Verre Oosten-reis. Ze hadden nog niet besloten: toch gaan of afzeggen. Ze lieten het afhangen van de adviezen die van de autoriteiten zouden komen. Maar ze waren zich er wel van bewust dat hun reis een heel ander karakter zou krijgen als ze niet zouden annuleren: strengere maatregelen en steeds denken, praten en horen over aantallen besmettingen. Van de andere kant wordt zo’n reis wel een bijzondere ervaring voor wie geïnteresseerd in de organisatie binnen de reiswereld.
Oorlogsherinneringen
Van ons vroegere gezin hebben er drie die nog leven, herinneringen aan eigen ervaringen uit ‘de oorlog’: mijn twee oudste zussen en ik. Mijn Rotterdamse zus is van eind 1939 en zegt dat ze zich slechts van de hongerwinter en de bevrijdingsfeestelijkheden iets herinnert. De drie oudsten -waaronder ik- hebben het plan opgevat om wat ons bijgebleven is op papier te zetten. Twee zijn er al mee klaar, ik moet nog volgen. Wat ons al duidelijk werd is dat ieders eigen beleving en geheugensterkte -van toen en van nu- vaak de herinnering beïnvloedt en dat de verhalen van later soms als zelfbeleefd worden beschouwd. We hebben het schrijven, mede dank zij de computer, als een boeiende vrijetijdsbesteding ervaren.
Schaatsen
‘Salt Lake City’ had bij mij tot voor kort de betekenis van ‘de stad van de Mormonen’, maar de afgelopen week was het dé schaatsstad waar de tv vol van was. Er viel heel veel aan te beleven, ook al ging het door tot midden in de nacht, zodat ik niet alles heb uitgezeten. Nieuwe sterren gingen stralen: b.v. Koeli en Jutta, maar sommige doofden een beetje zoals Roest. En sommigen blijven stralen aan het firmament zoals Wüst, Kramer en Claudia Pechstein. Soms heb ik er moeite mee te beseffen dat ik nooit meer zelf de schaatsen onder zal binden: een van de dingen die je moet inleveren bij het oud-worden. Gelukkig hoorde ik nooit bij de sterren!
Hoevinudie?
Koolhaas in Buitenhof: Een stadsbewoner is waarschijnlijk in de toekomst een loser!
