Bos
Bij ‘Bosatlas’ moet ik altijd nog denken aan onze hoofdonderwijzer op de lagere school. Die heette Bos, vandaar. Dat overkwam me vorige week weer eens, toen ik de advertentie las van de twee Bosatlassen die onlangs nieuw zijn uitgekomen: die van ‘het cultureel erfgoed’ en die van ‘de geschiedenis’ van Nederland. Voorlopig (tot oudjaar) te koop met een korting van twintig euro. Nu had ik toevallig in de loop van het jaar wat boekenbonnen gekregen en die had ik nog niet gebruikt. Dus kon ik één van de twee ermee kopen. Welke? Die van het cultureel erfgoed leek me nogal wat materiaal -vooral plaatwerk- te bevatten dat ik al eens elders was tegengekomen. Daarom koos ik voor die van de Nederlandse geschiedenis (576 pagina’s met ruim 1500 kaarten, afbeeldingen en foto’s). Ik zit er nu vaak met gretigheid in te lezen en te kijken. En daar ben ik voorlopig nog niet mee klaar.
Gheorghiu
Op 25 november maakte ik in het Concertgebouw het optreden mee van de wereldberoemde diva Angela Gheorghiu. Wat een topfiguur, wat een unieke stem (zowel in het forte als in het piano) en wat een presentatie! Ze kon de hele zaal aan, met gemak. Toch ben ik het wel eens met de recensies: te veel uiterlijk vertoon -veel trappenloopshow, veel japonnenwisseling, veel kushandjesgedoe en (te) veel gewuif naar het publiek-, haar partner te veel in de schaduw, het orkest te luid en zijzelf te weinig van binnenuit. Contact met het publiek is de winst van deze tijd, maar s.v.p. niet ten koste van de diepgang. Maar toch: die stem: een godsgeschenk.
Kribbe
Ik ben warempel al bezig met de voorbereiding op mijn kerstpreek. Het thema zal zijn: “Terug naar de kribbe”. Volgens mij kan een flinke stap terug in de tijd (ongeveer 2020 jaar) ons helpen om de onzekerheden van onze tegenwoordige tijd met goede moed door te komen. Bij de kribbe -tegenwoordig: voe(de)rbak!- leer je de mentaliteit die daarvoor nodig is: vertrouwen dat ‘het intieme kleine’ en ‘het dankbare bescheidene’ je op het goede spoor zetten. Die levenshouding vind je misschien als je even denkt aan hoe ze toen met het kerstkind omgingen: eerbiedig (Maria), zorgzaam (Jozef), verwonderd (de herders), hoogachtend (de drie koningen), blijmoedig (de engelen) en vredelievend (de os en de ezel). Als je daar iets van meepikt, kun je het nieuwe jaar -2015 in onze samenleving- vast wel aan.
Ons Gezin
Afgelopen zondag waren we met al mijn zusters en broers bij elkaar in mijn zaaltje hier in Hoorn. Want er waren er vier van wie kort geleden de verjaardagsviering met ons allemaal erbij, erbij was ingeschoten om allerlei redenen. We waren compleet: alle tien met hun partner -op mij en mijn bewust ongetrouwde zus Ria na- en in opperbeste stemming. Bij enkelen is er lichamelijk wel wat aan de hand (geweest) -de meesten zijn boven de zeventig!- maar geestelijk kunnen we elkaar nog goed aan. Hou’en zo, vond iedereen.
Hoevinudie?
Soms voel ik me nog lang niet zo heilig als Maarten van Rossem. Neem nou wat hij zich laatst liet ontvallen: “Wat ik publiceer is meestal tamelijk intelligent. Wat ik aan dommigheden produceer houd ik liever voor me. Was iedereen maar zo.”
Ik hoop ooit verder te komen in de navolging van Maarten!
